Na het lezen van de laatste twee columns van Japke-D Bouma, kan ik het niet laten om in de pen te klimmen. Vorige week vierde ze de quiet quitters, deze week stelt ze dat je onvermijdelijk een burn-out krijgt als je carriere wilt maken. Een nogal makkelijke take en schijntegenstelling. Wat me opvalt zijn de hoeveelheid positieve reacties onder haar stukjes👇🏼
‘Wat een treffend artikel. Ik zou elke jongere (en niet jongere) adviseren om zo min mogelijk te werken en zoveel mogelijk te leven.’
‘Fuck the Matrix! Jongelui, ga iets doen waar je plezier in hebt of gelukkig van wordt. Carriere is overgewaardeerd’
‘Ik voel me wel een beetje aangesproken door dat zesjescultuur.’
Lang verhaal kort: **‘werken is boeee’ en ‘carrière maken is vies’. Het irriteert me, omdat het haaks staat op wat we gisteren bespraken. Morele ambitie, je verantwoordelijkheid nemen, je tijd en talent niet verspillen. Daarnaast helpen dit soort stukjes helemaal niemand. Er staan geen tips in of ideeën over hoe het beter kan. Het is een fles azijn. Laat me een poging doen dat recht te zetten 👇🏼
Quiet quitting betekent niet dat je assertief bent op de werkvloer en op tijd naar huis gaat. Het gaat voor een nieuwe generatie om een diepe realisatie dat ze hun leven anders willen vormgeven. We zien dat veel jongeren niet willen dat werk zo'n belangrijk onderdeel van hun leven wordt. Daarom zeggen ze nee tegen de ‘rat race’. Prima realisatie, wat past bij de tijd waarin het hier en daar een onsje minder mag.
De grote vraag is wat je met die tijd gaat doen. Beroemd worden op TikTok? Moestuintje beginnen? Surfen? Terug naar gisteren: er ontbreekt vaak een morele ambitie of droom. Het blijft vaak hangen op ‘werk is vies’ en ‘ik leef niet om te werken’. Terwijl werk juist iets moois kan zijn. In hun kielzog nemen de quiet quitters een groep aan zure werknemers mee. Mensen die zijn uitgecheckt en afgehaakt en daarom geen stap extra willen doen. Niet vanuit zelfbescherming, maar een gebrek aan inspiratie, werkgeluk en -vreugde. Dat is niet iets om te vieren, want die mensen zitten vast. Werk kan een bron van geluk en vervulling zijn. Dat gun ik iedereen.
Van hard werken en carrière maken krijg je geen burn-out. Dat is een schijntegenstelling die je moet parkeren. Een burn-out is complex en altijd een combinatie van factoren. Een cocktail die door de verkeerde mix ineens giftig wordt. Een micromanager en weinig autonomie. Gebrek aan impact en resultaat, omdat je een baan hebt die niks toevoegt. Jezelf constant overvragen, omdat je werk doet wat niet bij je past. Of denk aan politieke spelletjes in een jungle aan bureaucratie. Sure, mensen die altijd tot het gaatje gaan lopen een groter risico om zichzelf structureel te overvragen. Dat je een burn-out moet krijgen om carrière te maken is onzin.
Wat me het meest irriteert is dat het zure beeld van het werkende leven, wat niemand helpt. Ik snap dat het veel applaus krijgt, omdat veel mensen met een laptopbaan er niet lekker in zitten en dat graag bevestigd zien. ‘Zie je nou wel, ik moet voor mezelf opkomen’. Mensen voelen zich snel onrecht aan gedaan en Japke-d is de stem van alles wat er mis is.
Een beetje zuur doen op Twitter brengt je geen stap dichterbij een zinvol en gelukkig werkend leven. Iedereen verdient dat en ik geloof dat het kan. Ga eens met iemand praten die er verstand van heeft als je vastzit. Mij niet bellen.
If Your Co-Workers Are 'Quiet Quitting,' Here's What That Means