‘Wie nooit officieel hoeft te werken, is nooit officieel vrij’. Deze quote sprak me aan in dit stuk van Doortje Smithuijsen uit de zaterdageditie van de Volkskrant. Het artikel gaat over hoe innovatieve bedrijven als Swapfiets, Headspace en Onefit ons gevangen nemen in plaats van vrij maken. De zuurgraad in dit stuk is hoog en in mijn ogen niet terecht. Ik vind het wel een goede vraag: helpt innovatie ons verder in het leven?

Ik vind dat vooral interssant wanneer we kijken naar hoe ons werk verandert. Zoals je misschien weet ben ik groot fan van nieuwe vormen van werken en wars van corporate structuren. Ik zeg ‘ja’ tegen komen en gaan wanneer je wilt. ‘Ja’ tegen onbeperkt vakantiedagen, thuiswerken en werken vanuit Bali. Werken waar en wanneer je wilt is een groot goed. Maar het heeft een keerzijde. Het is namelijk veel verantwoordelijkheid, wat niet altijd meer vrijheid oplevert.

Daarom wil ik - met lichte tegenzin - een lans breken voor de 9-5 mentaliteit. Lange leven de bedrijven waar het licht om 17.00 uur uit gaat. Lange leve de baas die boos wordt wanneer je terug mailt op vakantie. Lange leve de teamleden die geen wie-blijft-het-langst-zitten-wedstrijdje doen. Lang leve de teams die het werk af krijgen, zonder avonden door te halen. Lang leve de werknemer die tijdens werktijd volle focus heeft en om 16.55 uur doodleuk zegt dat je morgen de eerste bent.

Want als we tegen verantwoordelijke en welwillende werknemers zeggen dat ze officieel nooit hoeven te werken, zullen ze nooit officieel vrij zijn. In de praktijk komt het neer op duidelijke afspraken maken. Ik ben voor flexibiliteit met duidelijkheid. Door kaders af te spreken ontstaat er vrijheid. Wanneer de afspraken niet meer werken pas je ze aan. Door af en toe echt vrij te zijn, kunnen we weer echt aan het werk.