Ik heb veel onderhandeld over salaris, zowel voor mezelf als in mijn rol als HR baasje. Door de tijd heen heb ik een simpele onderhandelingstactiek ontwikkeld, wat meer een vuistregel is: kom direct met je beste aanbod. Daar zit direct een disclaimer bij dat dit lang niet altijd opgaat, maar dat is de schoonheid van het vak. Deze vuistregel hanteren heeft een aantal grote voordelen. Komen ze.

• Je wordt gedwongen je huiswerk te doen. Het is niet wat de gek er voor geeft, het is geen koehandel, geen handjeklap. Wat is het budget vanuit het bedrijf, wat verdienen collega’s in een vergelijkbare rol, wat betalen andere bedrijven, wat is de salariswens van de kandidaat, hoe goed is deze persoon echt o.b.v. de sollicitatieprocedure? Allemaal vragen die je vooraf stelt om er voor zorgen dat je de range weet. Stop met vragen om een oude loonstrook, dat is voor luie HR mensen die het minimale willen betalen.
• Het is eerlijker. Je wilt niet dat mensen met een grote bek een beter salaris krijgen. Daarbij zorg je er voor dat niemand zich afvraagt of er misschien meer in had gezeten. Geloof me, dat gevoel gaat knagen. Als werkgever moet je niet het minimum willen betalen, maar wat die persoon waard is voor jou op dat moment. Het kan voorkomen dat dit meer is dan die persoon heeft gevraagd.
• Het is consequent. Dit is hoe wij het altijd doen en dit is waarom. Daarmee laat je aan de kandidaat zien dat je niet aan koehandel doet, wat je onderhandelingspositie verstevigt. Dit werkt door in de rest van arbeidsrelatie, waar je nog genoeg gesprekken over geld gaat hebben.
• Het houdt de onderhandeling simpel. Niemand vindt het leuk om over geld te kissebissen. Dit laatste stukje van het proces moet je kort en krachtig houden en dat kan door te melden dat het geen onderhandeling is omdat jij al hebt onderhandelt voor de kandidaat. Dit is het beste wat we kunnen bieden, ik heb m'n uiterste best gedaan, we vinden dit een goed aanbod op basis van de informatie die we hebben.